De grootste ska-hit van The Wailers was ‘Simmer down’. Maar het meest invloedrijke nummer dat ze midden jaren 60 opnamen, was zonder twijfel One love, in de reggaeversie uit 1977 een tijdloze wereldhit. (Deze tekst is een samenvatting van hoofdstuk 1 in het boek ‘Bob Marley. 25 Songs, 25 Verhalen’.)
Hoe mooi en helder kan een blijde boodschap zijn? ‘Eén liefde, één hart. Laten we bij elkaar komen en ons goed voelen. Zo kinderlijk eenvoudig is de tekst dat het liedje wereldwijd wordt meegezongen. One Love, in de versie op het classic album ‘Exodus’, is een universele hymne geworden, een mantra voor ons allemaal. Antonio Banderas zingt het in Shrek Forever After! Het is de ideale feel good sing-a-long song, zonder enige pretentie en voor iedereen herkenbaar.
Het grote succes van One Love kwam er pas in 1984. Drie jaar na de dood van Bob Marley werd het nummer uitgebracht als single. Een single van het compilatiealbum Legend. In de decennia daarna zou dat een van de beste verkochte platen aller tijden worden. Ik was toen al zeer vertrouwd geraakt met het oeuvre van Marley. Ik haalde een beetje mijn neus op voor die singlekeuze. Hij had zoveel betere liedjes gemaakt, vond ik.
Videoclip
Ik keek wel graag naar de videoclip. Die werd uitgezonden tijdens Top Pop of Veronica’s Top 40. Soms kwam de song ook op het prille MTV. Paul McCartney lipte een paar zinnetjes mee, Suggs van Madness, en de meisjes van Bananarama. Maar de mooiste beelden waren die van Bob Marley zelf, breed lachend en onbezorgd skankend met een groep Londense kinderen. Geen rebel, geen verleider, maar gewoon een mens die zich goed voelt en geniet van het moment, in harmonie met zijn omgeving. One love. Misschien heeft die clip iets losgemaakt in mij, en me bevrijd van de enggeestige vooroordelen die ik koesterde tegen Bobs meer liefdevolle songs in het algemeen.
Ik besefte ook dat ik me nooit had verdiept in de rest van de tekst. ‘Is there a place for the hopeless sinner who has hurt all mankind just to save his own?’ vraagt Bob Marley. Reikt die ‘one love’ zo ver dat je zelfs de ergste zondaars in je hart sluit? Dat zal er in een karaokebar toch niet altijd even vlot uitkomen. Marley vraagt ook mededogen: ‘Have pity on those whose chances grow thinner.’ One love/People get ready heet het nummer officieel. Een ingeving van Chris Blackwell, Bobs vaste producer. Hij herkende in het bruggetje van de melodie een hitje van Curtis Mayfield. Hij wist dat Bob Marley een grote fan was van de Amerikaanse soulzanger. De kruisbestuiving lag dus voor de hand. Mayfield heeft er in elk geval nog een mooi zakcentje aan verdiend want Bob Marley One Love is een echte popklassieker geworden.
Let’s get together
Curtis Mayfield was midden jaren zestig de leadzanger van het Amerikaanse vocale soultrio The Impressions. Hij was het grote rolmodel van Robert ‘Nesta’ Marley. Naar zijn voorbeeld richtte hij samen met Peter McIntosh (later gewoon Tosh) en Neville Livingstone (later Bunny Wailer) The Wailing Wailers op. One Love was een van hun eerste hitjes in Jamaica. Zij het in een totaal andere stijl en met een totaal andere begeleiding dan de gelijknamige wereldhit. Met een licht ander refrein ook: ‘Let’s join together’ zingen The Wailers, wat later ‘let’s get together’ zou worden.
Het nummer stond op de eerste lp van The Wailing Wailers. Deze lp zou pas eind jaren zeventig voor het eerst in de Lage Landen opduiken. Met dank aan Jacques ‘Professor Cat’ Chapon, die toen de eerste echte reggaeshop in België opende. Hij had van meet af aan een aparte bak Studio One. Dit was het legendarische Jamaicaanse label waarop ook deze plaat verschenen was.
Stijvolle swingpose
Op de hoes van het album staan de drie Wailers net als The Impressions en andere Amerikaanse soul acts afgebeeld in een strak, zwart pak, met een strikje en lakschoenen, de haren netjes kortgeknipt. Bob neemt een soort stijlvolle swingpose aan, Peter en Bunny kijken zo cool mogelijk naar de camera. Zo ziet tenminste de gezeefdrukte foto eruit op de hoes van de lp. De lp die ik zelf lang geleden in huis heb gehaald, een originele Jamaicaanse release. Ja, dat moet je er altijd bij zeggen in de reggae, en niet alleen om op te scheppen. De liefhebbers weten zo meteen dat de plaat anders klinkt dan de latere Amerikaanse of Europese uitgaven. Vaak rauwer en beter, soms niet of slecht gemastered, af en toen verstoord door putjes en stofjes in het vinyl. Hangt er maar vanaf welke persing je in handen hebt gekregen.
Clement ‘Coxsone’ Dodd
Het artwork van de hoes is van een aandoenlijk amateurisme, maar daardoor natuurlijk ook honderd procent vintage. Er circuleren nog twee varianten van hetzelfde ontwerp, met gele en rode kleurvakken, en Bob, Peter en Bunny die wat staan te dollen. Wel in hetzelfde strakke pak, dus wellicht van dezelfde fotosessie. Ik kan me niet voorstellen dat een van hen daarna ooit nog een kostuum heeft aangetrokken. Waarschijnlijk hadden ze dit gewoon geleend. Ze deden dit op aangeven van Clement ‘Coxsone’ Dodd. Hij was de producer van Studio One, en een van de peetvaders van de reggae. Dodd had ook nog een verduidelijking toegevoegd op de hoes: ‘Jamaica’s Top-Rated Singing Sensation, Accompanied by The Soul Brothers.’
Wailing Wailers
Hij vergat te vermelden dat de bezetting van The Wailing Wailers wel eens durfde variëren, met naast Bob, Peter en Bunny ook Junior Braithwaite en de meisjes Beverley Kelso en Cherry Green als backing vocals. Bob wilde de sound van New Orleans imiteren, en daar hoorden ook hoge stemmen bij. Constantine ‘Dream’ Walker kon Marley indien nodig (vooral live) vervangen. ‘Begeleid door de Soul Brothers’, de huisband van Studio One, die zich kort daarvoor nog The Skatalites noemden. The Wailing Wailers waren geen band naar het model van The Beatles of Rolling Stones.
Hun eerste nummers namen ze op met echte jazzmuzikanten, want dat waren The Skatalites. Ze hadden het vak geleerd aan de befaamde Alpha Boys School, en creëerden rond de onafhankelijkheid van Jamaica (1962) een muziekgenre. Dat muziekgenre zou zich geleidelijk over de hele wereld zou verspreiden. Bovendien kent het tot vandaag revivals en nieuwe varianten: de ska, de snelle, jachtige voorloper van de reggae. Ska werd gedomineerd door de blazers.
Song of the Millennium
One Love was een van de vroege nummers die werden toegeschreven aan een zekere Scorcher. Reggaefans weten dat dat een nom-de-plume was van Coxsone Dodd, maar in 1966 kraaide daar nog geen haan naar. Zelfs de erfgenamen Marley leerden de ware toedracht pas kennen tijdens de processen over Marley’s nalatenschap begin jaren 90. Ik heb mij intussen geheel en al verzoend met One Love. Het nummer staat nog altijd niet in mijn Bob Marley top 10. En toch hoort het thuis in deze reeks, al was het maar omdat het Bobs oudste klassieker is, toch in de originele uitvoering dan. Maar vooral omdat miljarden mensen One Love kennen en meezingen, en zich zo verbonden voelen in hun verlangen naar een liefdevolle samenleving. De BBC koos het liedje in 1999 zelfs uit als ‘Song of the Millennium’. Het beste nummer sinds het jaar 1000: wie ben ik om dat tegen te spreken?
Luister ook naar:
Simmer Down, de grootste hit van The Wailing Wailers, een oproep aan de rude boys in Kingston om het kalm aan te doen.
Rolling Stone, een heel vrije, zoetgevooisde bewerking van Bob Dylans Like A Rolling Stone.
Rude Boy, a.k.a. Walk The Proud Land met een flard Keep On Moving, op zich weer een cover van The Impressions.
Deh pon dem (The Soulettes). Het groepje van Rita Anderson, sinds 1966 mevrouw Marley. The Wailers zingen mee in het koortje.
Pussy galore (Lee Perry). Early slackness van de man die toen nog het hulpje van Coxsone was. Ook hier nemen The Wailers de backing vocals voor hun rekening. Bob Marley – One Love
